دلـنــشــیـن
... شبهای شعرخوانی من بی فروغ نیستدلـنــشــیـن
... شبهای شعرخوانی من بی فروغ نیستSonnet 139
دوبـاره دستـه گـلـی را بـه آب خواهم دادبه اشتـیـاق تـو ، با دل جـواب خواهم داد
دوبـاره بـستـر شـب را طـواف خواهم کرد
به لحظه های رسیـدن شتـاب خواهم داد
ستـاره ها همـه مـبـهـوت ، با تنی عریان
بیا که یک یک شان را عذاب خواهم داد !
به حرمـت همـه آن روزهـای دلـتـنـگی
به روح مـرده ی دل ، الـتـهـاب خواهم داد
غریـبـگی که نـدارد ، تــو یـار مـن هستـی
به دسـت سـرد رقـیـبـم نـقـاب خواهم داد
و خـاطـرات کـویـری بـی تــو بــودن را
به سِحـر ِ بـاور یک عشـق نـاب خواهم داد
مـن آمـدم کـه بـمـیـرم بـرای چشمـانــت
فقط به چشم تـو "یک" انتخاب خواهم داد!
* بگیر دست ِ مرا ، آشنای ِ درد ، بگیر!
مگو چنین و چُنان ، دیر میشود گاهی...
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد