این دل عـاشـق پـــرواز بـه جـایـی نـرسـد
در هـوای تـو کبوتـر شدنم، اوج خطـاسـت
آسمـانی که در آن، بـاز به جایـی نـرسـد!
بـارهـا سـوخـتـم و سـاخـتـم و دم نــزدم
تـا مـگـر آتــش ایـن راز بـه جـایـی نـرسـد
تـو بـه جادوی کدامیـن نـفـس آمیختـه ای
که به پـیـکـار تـو، اعجـاز به جایی نرسـد؟
بـیـن مـا روح خـزان فاصـله انداخته است
تـا بـهـار مـن و تــو بـاز بـه جایـی نـرسـد!
تـازه بـودم ، تــو ولـی زود تـمـامـم کـردی
تا من، این نقطه ی آغـاز، به جایی نرسد
فریبا صفری نژاد
کسی از کوچـه ی بـن بـسـت به جایی نرسیـد!
در شهـر خـیـال تـو یـک کـولی شـب گردم
بی هرم هم آغوشی ، در گوشه ی خاموشی
از دیــدن داغ خــود ، از آیــنــه دلــســردم
هم پای دلی عاشق ، با تکیـه به احساسم
یک عمـر غلـط رفتـم ، یک عمـر خطـا کـردم
تحـویـل نمی گیـری دلبستـه ی خود را بـاز!
تا سوی کـه بـاز آیـم! تا سوی کـه بـرگـردم!
مرد من و امیدم؟! افسوس چه می دیدم...!
در پـای چنـیـن مـردی نـامـردم اگـر مـردم!
فریبا صفری نژاد
بـیـن دو راهی بـاز هـم ، گـمــراه و نـاچـارم مـکـن
هر حرف ناسنجـیـده را نشنـیـده می گیـرم ، بـزن
با حرف حرفی نیست نـه ، با چشـم انکـارم مـکن
خبـر دادی بـیـا یـک روز اما بی خبـر رفـتـی
قـرار این بود با هم همسفـر باشیـم اما تـو
سفر کردی از این ویرانه و بی همسفر رفتی
نـدارد جام مـن گنجایـش دریـای عشقـت را
مـرا پر کردی و جوشیدی و یکبـاره سر رفتی
پـی سـیـرابـی از مـرداب جانـم آمـدی امـا
مرا در خویش خشکاندی و خود لب تشنه تر رفتی
بگو تا لااقل پشت سر تـو کاسه ی چشمم
بـریـزد آب بـا امـیـد بـرگـشـتـت اگـر رفـتـی؟!
فریبا صفری نژاد
دل خوش کنم به وعده ی دیـدار واپسـیـن
دیگـر قـسـم مخـور که برایـت مهـم شـدم
آورده ام بـه بـازی پـنـهــان تــو یـــقـــیـــن
از همان اول میدانستم بازی ات گرفته
دیگر مطمئن شدم هم قد من نیستی!
همبازی دیگری پیدا کن...
به اشتـیـاق تـو ، با دل جـواب خواهم داد
دوبـاره بـستـر شـب را طـواف خواهم کرد
به لحظه های رسیـدن شتـاب خواهم داد
ستـاره ها همـه مـبـهـوت ، با تنی عریان
بیا که یک یک شان را عذاب خواهم داد !
به حرمـت همـه آن روزهـای دلـتـنـگی
به روح مـرده ی دل ، الـتـهـاب خواهم داد
غریـبـگی که نـدارد ، تــو یـار مـن هستـی
به دسـت سـرد رقـیـبـم نـقـاب خواهم داد
و خـاطـرات کـویـری بـی تــو بــودن را
به سِحـر ِ بـاور یک عشـق نـاب خواهم داد
مـن آمـدم کـه بـمـیـرم بـرای چشمـانــت
فقط به چشم تـو "یک" انتخاب خواهم داد!
مگو چنین و چُنان ، دیر میشود گاهی...
به دخـتـران پریـشـان مو بـریـده ی مـن
کدام تـیـر تـو را عاقبـت نشانـه گرفـت؟
گوزن زخمی در بیـشه آرمیـده ی مـن!
کدام کوره؟کجای جهان در آتش سوخت؟
که نـرم شد دلِ فولادِ آب دیـده ی مـن
دلم گرفته ، دلم تنـگ توست ، باطل کن
طلسمِ این شبِ تاریک را سپیده ی من!
نمی رسد به سر شاخه دستِ من، تو خودت
بیفت در سبد ای میوه ی رسیده ی من!
پانته آ صفایی