Sonnet 131

بـعـد بـرگـشـتـی و از دور نگـاهـم کـردی...

کـوه بــودم بـه نـگـاهـی پــر کـاهــم کـردی

کـوه بـودم، دلـم از سنـگ، لباسم از سنـگ

ابــر سـیــالـی از ابـریــشـم و آهــم کــردی

مثل یک صاعقـه یک ثانیـه خـنـدیـدی و بعـد

دست در خرمـن گیـسـوی سـیـاهـم کـردی

دشت بودم که تو چون صاعقه ای عریان از

سـبـزه و بـرگ و گـل و آب و گـیـاهـم کـردی

چشم در چشم من انداختی...انداختی ام!

چشم در چشم...چهل سال نـگـاهـم کردی

بـاد می کوفـت به هم پـنـجـره را، درهـا را...

پرده رد می شد و من...سنگ سیاهم کردی

سر به را بودم و یک عمر نگـاهـم به زمیـن...

آمـدی، سر بـه هـوا، چشـم به راهـم کردی

پانته آ صفایی

---

* روزی از راه آمـدم ایـنـجـا ، ساعـتـش را درسـت یـادم نیست

  دیـدم انـگـار دوسـتـت دارم ، عـلـتـش را درسـت یـادم نیست

  چشم مـن از همان نـگـاه نخست با تـو احساس آشنـایی کرد

  خنده ات حالت عجیبی داشت، حالتش را درست یادم نیست...

  مهرداد بابایی

** به زمین بگو مرا نگیرد ،

    من از جاذبه ی چشم های توست که نمی افتم...

    کامران رسول زاده                                                                                           "د3"

Sonnet 130

کافی است وقتی صبح ها از دور می آیی

بـاغ لـبـانـت را بـه لـبـخـنـدی بـیـارایـی

کافی است گه گاهی بخندی تا از این کوچه

هر صبح "ویس"ی بگذرد ، هر شب زلیخایی

پـیـراهـنـت پـر می شـود از عـطـر ِ نـیـلـوفـر

چون برکه ای در خواب اگر آغـوش بگشـایی

ای چشـم های مهربـانـت در کـلاس عشـق

هـر یـک جـواب پـرسشی، حـل مـعـمـایی!

دنیا فراوان مثل مـن زن های عاشق داشت

از تـو اگـر -گـه گـاه- دل می کـنـد تـنـهـایـی

پانته آ صفایی

---

* دوست تر دارم از این پس درس و دانشگاه را

  چنـد لحـظـه بـا تــو بـودن فـرصـتـی کـوتـاه را

  تا تـو هستی ماه پشت ابر پـنـهـان می شود

  هی خجـالـت می دهـی انـگـار قـرص مـاه را

  راه تـو دور است از مـن خـوب می دانـم ولی

  تـو به شـوق دیـدنـم طی میکـنـی ایـن راه را

  دلخوشـم که گاهگاهی یـادی از مـن میکنی

  لطـف کن از مـن نگـیـر این فرصـت گـه گـاه را

  زینب اکبری                                                                                                     "د2"

Sonnet 129

روزهـایـم بـدون نــام تـــو هـم سـبــز و زیـبــاسـت و غــزل انــدود

حیف از آن روزهای خوب و قشنگ که فقط مال چشمهای تـو بود

نه به تـو فـکـر هـم نخواهـم کرد ، تـو به این فـکـر کن که نامـردم

وحی حـتـی از آسمـان بـرسـد مـن به سمـت تـو بـرنـمـیـگـردم

خواب دیـدی هـنـوز مـال هـمـیـم؟ خواب هایـت بـدون تـعـبـیـرنـد

بی خـیـال مـلامـت مـردم ، وقـتـی دل هـایـمـان ز هـم سـیـرنـد

دیـگـر انـگـار مـثـل تـو شـده ام عـشـق هایـم تـمـام سرسریـنـد

چشـم هایـم به چشـم یـک نـفـر و قـلـبـم امـا نصیـب دیـگـریـنـد

فـکـر کـردی که جـان نمیگیرنـد بی خیـال تـو شعـرهـای قشنـگ

بی تـو حس غـزل نجـیـب تر است ریه هایم پر از هوای قشنـگ

راضیه فرهودی

---

* میخواستمت به عشق مـن بـد کـردی                                                                                

  هر چه که دلـت خواسـت سـرم آوردی

  بعـد از تـو دلـم را به کسی بخـشـیـدم

  خـوش بـاش ، دعـا نـمـیـکـنـم بـرگـردی

  راضیه فرهودی

** تـو که دل پیش دیگری داری با همان خاطرات او خوش باش

    بـاز فـردا بـرای هـر دوی مـا ، آفـتـاب اتـفـاق می افـتـد

***