Sonnet 297

پشتِ هر منظره دنبال غمی پنهانم

عُمق هر فاجعه را روی ورق می ریزم

لحظه ی شعر نوشتن که دلم آشوب است

لحظه ی شعر نوشتن که عرق می ریزم

لحظه ی شعر نوشتن که زنی دیوانه

در دل ِ خاطره هایم نفسش می گیرد

جای من با همه ی شهر تو می خوابی و ُ

یک نفر پشتِ غم پنجره ها می میرد

لحظه ی شعر نوشتن که به هم می ریزم

تا بترسانمت از عاقبت ِ رویایم

باورت کرده ام وُ با همه ی احساسم

روز وُ شب سمت تو وُ حادثه ها می آیم

تجربیات ِ گذشته چه سکوتی کردند!

بوسه ات چشم مرا روی همه می بندد

نور را کم کن وُ بگذار هم آغوش شویم

چون که این آینه دارد به تنم می خندد

نور را کم کن وُ بگذار که تا اینجایی

من خودم باشم و در خاطره تکرار شوم

حالتِ شعر نوشتن به قلم دست دهد

صبح با بوسه وُ تصویر تو بیدار شوم

ماندگارت بکنم لای غزلهایی که ...

می شناسند تو را در همه ی دوران ها

تا ابد خوانده شوی توی هم آغوشی ها

تا ابد خوانده شوی در همه ی زندان ها

پشتِ هر منظره دنبال غمی پنهانم

عمق هر فاجعه را روی ورق می ریزم

لحظه ی شعر نوشتن که دلم آشوب است

لحظه ی شعر نوشتن که عرق می ریزم

صنم نافع