حتا بهـــار با دل مـــــــن تـــــــــا نمی کنـــــــد
بعد از تو غربت و من و این دل که لحظه ای
«جــز تو هـــوای هیـــچ کسی را نمی کنـــد»
در ذهــــــــن خانه شعر پر از شـور عشق را
دیگر صـــــدای گــــرم تو نجــــوا نمی کنــــد
آوای خنـــــده هــــای تو درهــــــای بسته را
مهمــــــــــــان روشنایی فــــــردا نمی کنـــــد
روزی بیـــــا و خاطـــــــره ها را مــرور کن
خورشیــد بی تو پنـــــــجره را وا نمی کنــــد
شیــــــرین ترین بهـــــانه ی بودن منم! بیـــا
فرهـــاد ناز و عشــــوه ی بی جـا نمی کنــــد
پریزاد برکه نور
هـــم مریــــم و هــم اقاقیــــا یخ زده است
هر پنـجره زمهریری از تنهائی ست
پـــرواز پـــرنده در هــــــوا یخ زده است
قنــــدیل نگاه ســـردمان می گـــوید
احســـاس میـــان ما دو تا یخ زده است
بوی خوش باران غــــزل هایم نیز
از ســـوز زمستانی مـــــا یخ زده است
تا عـــرش رسیده ناله ی نیمه شبم
شاید ... نکند گـوش خدا یخ زده است!
پریزاد برکه نور
هـــــرگـــز به فـکــــر داغ شقــایـق نبـوده ای
یک بیــــــت از قـصـیـــــده باران نـخـوانـده ای
مست از شـــراب نـاب حقــــــایـق نبـوده ای
دلبستـه ی غـــروبی و در دست شب اسیـر
هـرگـــــز مـسـافــــر ره مشــــرق نـبـوده ای
یـک آیـه از صـحـیـفـه ی دل را نخـــوانـده ای
زیــــرا دچــــــار درد عـــــلایــــق نـبـــوده ای
آری تـــو مــرد راه نـبــودی بـه جـان عـشـق
سوگـنـد می خورم که تـو عاشق نـبـوده ای
پریزاد برکه نور
پشــت دیـــــوار های خسته شهــــر ، باز خـــــــواب اتفـــــاق می افتـــــد
آمــــدی ، گفتی و شنیدی و بــــعد ، ناگهــان رفتی وعجـب هـــــــم نیست
رفتــــــن ِ آمـــــدن ز روی هـــــــوس ، بـــا شتــــاب اتفـــــاق می افتــــــد
گفتـــه بــــــودی که بــا تـــو می مــــانم ، نشد این بــاورم که می دیـــــدم
رفتــــن ات از میــــان برکــه نور ، چــــــــــون حبــاب اتفــاق می افتــــد
"دوستم داری ؟" از تو پرسیدم ،"عاشق ات هستم !" این جـواب تو بود
نــــه ! مهـــم نیست ! اشتبـــــاهی گــاه ، در جـــواب اتفــاق می افتــــــد
فصـــل ، فصــل برودت دل هاست ، قصه ی عشق گــرم و طوفانی ست
قصـــــه ی عشــــق ها فقـــط، امـــروز ، در کتـــاب اتفـــاق می افتـــــــد
مـــن و تــو زود ِ زود فهمیــــدیم ، آنچـــه دیــدیم جـــز ســــرابی نیست
دیـــــر یـــا زود مــــرگ رســــوای ، ایـــن ســــراب اتفــــاق می افتــــد
تـــو که دل پیــش دیگری داری ، با همان خاطـــرات او خــوش بـــاش
بـــاز فــــــردا بــــرای هــــــردوی مـــا ، آفتــــاب اتفـــــاق می افتـــــــد
پریزاد برکه نور
ولی در شگفتـــم چــــــرا عشق من ، درون تو هی مختصــــر می شود
مگـــــــر ســوره سبز چشمان ات از ، دل جنــــگل و دشت نازل شده
کــه با هـــــر نگــــــــاه تو سرسبزی ، چمــــنزارها بیشتر می شود
من از تو به "وحدت"، "فنا" می رسـم تویی "بایزید" من و "شمس" من
غـــزل گـو ترین رویداد منی ، کـــه این من بـــه تو معتــــبر می شود
ببین گــــریه های قنـــــوت مرا ، بیا دست هایم پر از ربنــــــــاست
من و هق هق تلخ باران و اشــــک ، چه شب ها که بی تو سحــر می شود
تویی حافظــــانه ترین اتفــــاق ، بیــــا سخت دل تنگ این حافــظ ام
ببـین خـــواجه امـروز فال ام گرفت: که "با لطـــف تو خاک زر "می شود
پر از حیـــرت ام خسته و نا امید ، که دایم ســـوالی اسـت دور ســــرم
چـــرا قصـــه ی ساده ی عشق ما پر از "شاید"، "اما"، "اگر" می شود
پریزاد برکه نور