Sonnet 92

نـه دگـــــر حــوصــله ی نــاز کـشـیـدن دارم

نـه دگـــــر شـوقِ به وصـل تو رسـیـدن دارم

گـرچـه چون بــاد پـر از حـادثـه ی طوفـان ام

ولــــی آرام و سـبــک مـیــــل وزیـــدن دارم

بــاورم بــود کـه چــون آیــنــــه و آبـی تـــو

بعد از این سـاده دلـی ، وای که دیـدن دارم

راست می گفت که «دل نیست کبوتر» آری

قصــدِ از گـوشـــه ی بــام تــو پـریــدن دارم

یک بغــل سیـــب ام و یک بـاغ انـار شیـریـن

عـطــر صـد خاطــره ی نابـم و چـیـــدن دارم

پریزاد برکه نور