دلـنــشــیـن
... شبهای شعرخوانی من بی فروغ نیستدلـنــشــیـن
... شبهای شعرخوانی من بی فروغ نیستSonnet 127
نـادیــده می گـیــرم تــمــام مـاجـرایـــت رالطفی کـن و بـیـرون کـن از دنـیـام پـایـت را
از غـم شدم ماننـد کوهی استوار و سخت
حتی نمی خواهـم تـرا ، آن شانه هایـت را
سُر می خورم از چشمه ی چشمان بی روحت
بـاور نـدارم دسـت هـای نـاخـدایــت را
ارزانـی ات آن عشق پوشالـی نمی خواهـم
لـبــخــنــد هـای زورکــی و گـاه گـاهــت را
حتـی دلـم هُـرّی نمی ریـزد ز چشـمـانـت
جایی دگـر واکـن تـو خورجین و بساطت را
دیگـر نخواهم شد سر راهـت دمـادم سبز
آسوده بـاش و کـج نکـن ایـن بـار راهـت را
مـن مانـده ام با اشک های لال خود تـنـها
نـادیــده می گـیــرم تــمــام مـاجـرایــت را
نسیبه یعقوبی
* مـا آزمــوده ایـم در ایـن شهـر بـخـت خویـش
بـیـرون کشیـد بایـد از این ورطه رخت خویـش
خراسانی
** مـی روم خـسـتـه و افـسـرده و زار
سـوی مـنـزلـگـه ویـرانـه ی خویـش
بـه خـدا می بـــرم از شـهـر شـمـا
دل شـوریــده و دیـوانـه ی خویـش
می بـرم تـا که در آن نقـطـه ی دور
شستشویـش دهـم از رنـگ گـنــاه
شستشویش دهم از لکه ی عشق
زیـن هـمـه خـواهـش بـیـجـا و تـبـاه
می بــرم تـا ز تــو دورش ســازم
ز تــو ای جـلــوه ی امـیــد مــحــال
می بــرم زنــده بـه گــورش ســازم
تـا از ایـن پـس نـکـنــد یــاد وصـــال
نـالـه می لـرزد...می رقـصـد اشـک
آه بــگــذار کـه بـگــریــزم مــن
از تـو ای چشمه ی جوشـان گـنـاه
شـایـد آن بــه کـه بـپـرهـیــزم مـن
بـخـدا غـنـچـه ی شـادی بــودم
دست عشق آمـد و از شاخم چیـد
شعلـه ی آه شـدم صـد افـسـوس
کـه لـبـم بـاز بـر آن لـب نـرسیــد...
عـاقـبـت بـنـد سـفـر پـایـم بـسـت
می روم خنـده به لـب خونـیـن دل
می روم از دل مـن دســت بــدار
ای امــیــد عــبــث بــی حــاصــل
فروغ فرخزاد
