دیدی وفـــا نکرد بهارَم به هیچ کس؟
تــو رفته ای ، دلیل ندارد بیــــان شود
جای دقیق ِ سنگ مزارم به هیچ کس
دیگر مسیر ِ طی شده فرقی نمی کند
وقتی رسیده ریل قطارم به هیـچ کس!
با این کـــه خاطر تـــو برایـم عزیز بود
افسوس! اعتماد ندارم به هیچ کس
فهمیده ام که غیر خدا عاشقی خطاست
یعنـــی مبـــاد دل بسپارم بــه هیـــچ کس
با بی وفایی ات بـه نتیجه رسیده ام:
دیگر محلّ سگ نگذارم به هیچ کس!
این شــعر، آخـرین غــزلِ من برای توست
تقدیم شد به دار و ندارم، به «هیچ کس»
امید صباغ نو
با غم کنار آمد خیالاتم
اما خودم فرقی نکردم چون:
بی عشق، هم درگیر افراطم
راحت تر از چیزی که می گفتم
شبها بدون تو غزل خواندم
از رفتنت دیگر نترسیدم
در خانه تنها ، بی صدا ماندم
برداشتم ، با دستِ لرزانم
از زیر پاهایت غرورم را
تغییر کرده رنگ چشمانم
از ته زدم، موهای بورم را
راحت شدم ، راحت شدم، راحت
دیگر مرا مردی نمی بیند
دیگر کسی گلهای مریم را
دزدانه از گلدان نمی چیند
برداشتم پسوندِ اسمت را
از گوشی ام ،"مغرورِ معمولی!"
یک عمر "عشقم" بودی و حالا
یک آشنای دورِ معمولی !
دیگر تمام تخت را ،هرشب ...
سهم خودم کردم وَ می خوابم
تنها شدم با بسته ی قُرصم
تنها شدم با کاسه ی آبم
حتی هدایای تو را دیشب
دادم به زنهای خیابانی -
بی منطقم در نفرت وُ عشقم
از هر کسی بهتر ، تو می دانی
مخصوصاً آن چیزی شدم تا تو
نسبت به من نفرت بورزی که ...
آیینه ی دق می شوم یک عمر
باور نمی کردم نیَرزی که ...
صنم نافع
این قصه را به طول کشاندن صلاح نیست
ایـن را بـدان به راه تـو دولا و خـم شـده
دیگر شتر سواری و راندن صلاح نیست
روزی صـلاح بـودی و ایـن ارتـبـاط را
حالا به انتها نرساندن صلاح نیست
هـمـراه خـاطرات؛ تـو را خـاک مـیکـنـم
بر این مزار فاتحه خواندن صلاح نیست
یک عالمه بدی و...صد افسوس بیش از این
شرح تـو را بـه شـعر نـشانـدن صـلاح نـیـست
علی باقری
از روح من بیرون بکش خمیازه ات را
احساسِ شهر کاغذی از جنس آه است
می سازی از اردیجهنم سازه ات را
آتش بگیرد مثل انباری پر از کاه
رو می کنی وقتی که دست تازه ات را
فکر تو را با خود نخواهم بُرد تا گور
وقتی به رویم بسته ای دروازه ات را
با فال حافظ می کشانی از سمرقند _
_تا نقطه ی پایانی ام آوازه ات را
اصلن غزلهای مرا یکجا بسوزان
دلخون ترین دیوان ِ بی شیرازه ات را
من می روم طاقت ندارم بار دیگر ...
آتش بگیرم صبر بی اندازه ات را
سید مهدی نژاد هاشمی
کارِ تو قهر کردن و کارِ من آشتی
پُر کرد باغِ قلبِ مرا شاخ و برگ تو
این بذرِ عشق بود که در سینه کاشتی
مانندِ اسبِ خسته و مغرور و سرکشی
یک بار در مسیر قدم بر نداشتی
با هر بهانه بیشتر عاشق شدم ولی
با هر بهانه سر به سرم می گذاشتی
میخواهم عامیانه بگویم... اجازه هست؟
می خواستم برای تو باشم... نذاشتی!
محمد عابدینی